Hejnice

Prawdopodobnie pierwotnie kościół był wybudowany w stylu romańskim, po przebudowie na początku XVI wieku i po zmianach około 1870 roku ma obecnie charakter późnogotycki. To potwierdzają spiczaste okna w głębokich szpaletach, częściowo z pierwotnymi zdobionymi ostrołukami. Przed jego prostokątną nawą jest pięciokątne prezbiterium z prostokątną boczną zakrystią na północnej stronie. Narożniki nawy są na południowej stronie wzmocnione przyporami. Nad zachodnim końcem grzebienia dachu wznosi się smukła wieżyczka, tzw. latarnia. W niej był mniejszy dzwon, którym dzwoniono podczas mszy w chwili podniesienia. Ale od XVI wieku przyszła moda na dzwony większych rozmiarów, którym nie wystarczały kościelne latarnie. Zwłaszcza z powodów budowlanych zaczęto je umieszczać w samodzielnie stojących dzwonnicach. Jeden z najcenniejszych przykładów takiej budowli właśnie widzimy.

Ta drewniana dzwonnica pochodzi z końca XVII wieku, jej konstrukcja opiera się na kombinowanej konstrukcji zastrzałowej i słupowej. Z tego systemu konstrukcyjnego wynika też jej kształt – dolna część jest ośmiokątna, górne piętro jest czworokątne, część dachowa kończy się stromym wierzchołkiem – pionowa linia stwarza wrażenie gotyku.

Na górnym piętrze w trójkątnym zawieszeniu były pierwotnie umieszczone dwa dzwony. Jeden z nich zarekwirowano podczas pierwszej wojny światowej, został tylko dzwon św. Jerzego.

W murze cmentarnym jest osadzone empirowe popiersie damy – prawdopodobnie pozostałość któregoś byłego nagrobka.

Przed kościołem przy drodze stoi posąg św. Jana Nepomucena, pochodzący z 1771 roku, autorstwa nieznanego artysty. Święty, wykuty w białym piaskowcu, jest przedstawiony jako młody kanonik. Stoi w spokojnej pozycji z lekko wysuniętą prawą nogą. Prawą ręką obejmuje masywny krucyfiks, który przytrzymuje od spodu drugą ręką. Twarz z otwartymi oczami, lekko uchylonymi ustami i z baniastym nosem stwarza raczej miłe niż surowe wrażenie. Podstawę posągu tworzy prostopadłościenny cokół, na nim wysoki – zwężający się na bokach – trzon słupa. Na jego przedniej stronie pod gzymsem jest para reliefowych listków, między którymi jest umieszczone datowanie powstania posągu, na tylnej stronie są datowania jego napraw. Między gzymsem i cokołem górnym jest uchwyt, na którym bywała zawieszona latarnia.